အေမရိကန္ သားသမီး သြန္သင္ဆုံးမ နည္းစနစ္

ကြ်န္ေတာ္ ဒီပုိ႔စ္ေလးကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ ဘယ္ကေနဖတ္မိလဲဆုိတာ မသိေတာ႔ဘူး။ ရွာၾကည့္ေတာ႔လည္း မေတြ႔ေတာ႔ဘူး။ အဲဒါ အခုမွ အဲဒီေဆာင္းပါးေလး ျပန္ေတြ႔လုိ႔ တင္ေပးလုိ္က္ပါတယ္။ ဒီလုိက်င့္ၾကံဖုိ႔ဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက မိဘမ်ားအတြက္ ခဲယဥ္းမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဆရာမ ႏုိင္းႏုိင္းစေန ဘာသာျပန္ေရးထားတဲ႔ေဆာင္းပါးေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းသြားတ...က္ခဲ့တဲ့သား ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ စူစန္လို႔ေခၚတဲ့ အဂၤလိပ္ေခၽြး မတစ္ေယာက္ ရွာေပးခဲ့တယ္။
ဒီကေန႔မွာ ေျမးေလးေထာ္ဘီေတာင္ (၃)ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒီႏွစ္ေႏြ ရာသီမွာ သားက ကၽြန္မကို အေမရိကားအလည္လာဖို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ အေမရိကားမွာေနခဲ့တဲ့ (၃)လ အတြင္း ေခၽြးမစူစန္ရဲ႕ သားသမီးကို ဆံုးမသြန္သင္နည္းေတြက ကၽြန္မကို အေတြးအျမင္ ပိုက်ယ္ေစ ခဲ့ပါတယ္။(၁) မစားရင္ အ ဆာခံပါမနက္တိုင္း ေထာ္ဘီအိပ္ရာထလာတာနဲ႔ စူစန္က မနက္စာကို စားပဲြေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး သူ႔အလုပ္ကို သူဆက္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ေထာ္ဘီဟာ ကိုယ္တိုင္ ကုလားထိုင္ေပၚတက္၊ ကိုယ္တုိင္ႏြားႏို႔ေသာက္၊ ကိုယ္တိုင္ေပါင္မုန္႔ေတြ စားေနခဲ့ တယ္။ စားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္အခန္းထဲဝင္ၿပီး အဝတ္ဘီရိုထဲကေန အဝတ္အစား၊ ဖိနပ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ဝတ္ဆင္ခဲ့တယ္။ (၃)ႏွစ္ပဲရွိတဲ့ ေထာ္ဘီေလးဟာ ေျခအိတ္ရဲ႕အေရွ႕အေနာက္၊ ဘယ္ဖိနပ္၊ ညာဖိနပ္ကို ခဲြတတ္ေသးသူ မဟုတ္ပါ ဘူး။ 

တစ္ခါက ေထာ္ဘီဟာ ေဘာင္းဘီကို ေရွ႕နဲ႔ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါကို ကၽြန္မ က လဲေပးဖို႔ျပင္ေတာ့ စူစန္က ကၽြန္မကိုတားတယ္။ တကယ္လို႔ ဝတ္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိဘူးဆိုရင္ သူ႔ဘာသာသူ ခၽြတ္ၿပီးျပန္လဲလိုက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူေနရ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိတယ္ဆိုရင္ ဒီအတိုင္းထားလိုက္ပါလို႔ စူစန္ကေျပာပါတယ္။ 

အဲဒီေန႔က ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေဘာင္းဘီေရွ႕ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ၿပီး ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ ဒါကိုစူစန္က ဘာမွမျမင္ခဲ့သလို ဘာသိဘာသာ ေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါက ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေဘးအိမ္က ကေလးေတြနဲ႔ေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိမ္ကို အေျပးျပန္လာၿပီး "ေမေမ...ေမေမ.. လူစီကေျပာတယ္။ သားေဘာင္းဘီ ေရွ႕ေနာက္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ တကယ္လားဟင္!" လူစီဆိုတာ ေဘးအိမ္က အသက္(၅)ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးပါ။သားအေမးကို စူစန္ကရယ္ၿပီး "ဟုတ္တာေပါ့သား... သားျပန္လဲမယ္မဟုတ္လား!" လုိ႔ေျပာေတာ့ ေထာ္ဘီေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ ျပန္ဝတ္တယ္။ 

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေထာ္ဘီ ဘယ္ေတာ့ မွ ေဘာင္းဘီကိုေျပာင္းျပန္ မဝတ္ခဲ့မိေတာ့ဘူး။ ဒီအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျမးမေလးကို ကၽြန္မသတိရလိုက္မိတယ္။ ေျမးမေလးဟာ အသက္(၅)ႏွစ္(၆)ႏွစ္ထိ ဇြန္းမကိုင္တတ္ခဲ့ေသးဘူး။ ဖိနပ္ႀကိဳး မခ်ည္တတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီကေန႔မွာ အလယ္တန္းတက္ေနတဲ့ အထိ ေက်ာင္းေဆာင္ ကေန အိမ္ကိုျပန္လာတိုင္း ေလွ်ာ္စရာအဝတ္ေတြ သယ္ျပန္လာတတ္ေသးတယ္။ တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ၿပီး ထမင္းမစားေတာ့ဘူး။ စူစူန္တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာလိုက္တာကို စိတ္တိုၿပီး ထမင္းပန္းကန္ကို ေမွာက္ပစ္လိုက္တယ္။ 

ပန္းကန္ထဲကအစာေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္႔က်ဲသြားခဲ့တယ္။ စူစန္က ေထာ္ဘီကိုၾကည့္ၿပီး ေသခ်ာေျပာတယ္။"ၾကည့္ရတာ သား တကယ္ထမင္းစားခ်င္ပံုမရဘူး။ မွတ္ထား... အခုခ်ိန္ကစၿပီး မနက္ျဖန္မနက္အထိ သားဘာမွ မစားရဘူး။ သိလား" ေထာ္ဘီေခါင္းညိတ္ၿပီး ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။"ဟုတ္ကဲ့..."သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲရယ္ေနမိတယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ ညေနစာအတြက္ စူစန္နဲ႔ကၽြန္မ တိုင္ပင္ေနခဲ့တယ္။ ညေနစာကို တရုတ္အစား အစာျပင္ ဆင္ဖို႔ စူစန္ကေျပာတယ္။ 

ေထာ္ဘီတရုတ္အစားအစာ သိပ္ႀကိဳက္မွန္း ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း သတိ ရလိုက္တယ္။ ၾကည့္ရတာ ေန႔လယ္စာေသခ်ာမစားခဲ့တဲ့ ေထာ္ဘီကို ညေနမွာ စူစန္ပိုစားေစခ်င္ခဲ့ပံု ရတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနစာကို ေထာ္ဘီအႀကိဳက္ ကၽြန္မခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တယ္။ အီတလီေခါက္ဆဲြနဲ႔ တရုတ္စတိုင္လ္ ခ်က္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေထာ္ဘီအႀကိဳက္ဆံုးပါ။ ကေလးဆိုေပမယ့္ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္အျပည့္ သူစားႏိုင္ ပါတယ္။ညေနစာ စစားေတာ့ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ အားရဝမ္းသာ ကုလားထိုင္ေပၚ တက္ထိုင္တယ္။ 

ဒါကို စူစန္က သူ႔ရဲ႕ပန္းကန္နဲ႔ ခက္ရင္းေတြကိုသိမ္းၿပီး "ဒီေန႔ သားထမင္းမစားဘူးလို႔ ေမေမတို႔ ေျပာထားၾက တယ္ မဟုတ္လား? သားလည္း ဝန္ခံဂတိျပဳထားတယ္ေလ" လို႔ေျပာတယ္။ေလးေလးနက္နက္ေျပာေနတဲ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ေထာ္ဘီ ဝါးခနဲထငိုတယ္။ ငိုေနရင္းက "ေမေမ... သားဆာလို႔ပါ.. သားဗိုက္ဆာလို႔ပါ" လို႔ေျပာတယ္။"ဝန္ခံခဲ့တဲ့ ဂတိအတိုင္း လိုက္နာရမယ္ေလ" စူစန္ကလည္း နည္းနည္းမွ စိတ္မေပ်ာ့ခဲ့ဘူး။ ေျမးအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေထာ္ဘီအတြက္ အသနားခံဖို႔ျပင္ေတာ့ သားက မ်က္ရိပ္မ်က္ေျချပတယ္။

 ကၽြန္မအေမရိကားေရာက္စက သားေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ကၽြန္မ သတိရလိုက္ မိ တယ္။ အေမရိကားမွာ မိဘေတြ သားသမီးကို သြန္သင္ဆံုးမေနခ်ိန္မွာ တျခားသူေတြ လံုးဝ ဝင္မပါရ ဘူးလို႔ဆိုတယ္။ လူႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္မပါရပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အကူအညီမဲ့စြာ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ ညစာစားၿပီးခ်ိန္ထိ သနားစရာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ကစားစရာကားေလးထဲမွာ ထိုင္ၿပီး လူႀကီးေတြ အားရပါးရစားတာကို ပါးစပ္အဟသားနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ 

ကၽြန္မကို တရုတ္အစားအစာ ခ်က္ခိုင္းခဲ့တဲ့ စူစန္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ကို ကၽြန္မနားလည္လိုက္ပါတယ္။ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စိတ္တိုၿပီး ထမင္းပန္းကန္လြင့္ပစ္ဖို႔ႀကံတိုင္း ေဖေဖေမေမ ဘြားဘြား တို႔စားတာကို ဗိုက္အေဟာင္းသားနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကို သူသတိရမိလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္မိတယ္။ ဆာတဲ့အရသာဟာ ခံရခက္ေၾကာင္းနဲ႔ သူႀကိဳက္တဲ့အစားအစာေတြ မစားရတာဟာ ပိုခံရခက္ေၾကာင္း ေထာ္ဘီနားလည္သြားပါလိမ့္မယ္။မအိပ္ခင္ ေထာ္ဘီကို ကၽြန္မနဲ႔စူစန္တို႔ ဂြတ္ႏႈိက္သြားႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။အဲဒီမွာ ေထာ္ဘီက သတိေလးနဲ႔ "ေမေမ... သားအရမ္းဆာေနတယ္။ သား ေခါက္ဆဲြစားလို႔ ရႏိုင္မလား?" လို႔ ေမးတယ္။ 

စူစန္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ေခါင္းခါျပၿပီး"မရဘူး သား...""ဒီလိုဆိုရင္ သားအိပ္ၿပီး ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ စားလို႔ရလား?""ရတာေပါ့..." ႏူးႏူးညံ့ညံ့ျပန္ေျဖတဲ့ စူစန္ရဲ႕အေျဖေၾကာင့္ ေထာ္ဘီဝမ္းသာသြားခဲ့တယ္။ အစာအရပ္ခံလိုက္လို႔ ခံစားရတဲ့ေဝဒနာမ်ဳိး ေထာ္ဘီေနာက္ထပ္ ခံရဲေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။အဲဒီေနာက္ပိုင္း ပါးစပ္ေဘးမွာ အစာေတြကပ္ၿပီး ထမင္းကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္စားေန တဲ့ ေထာ္ဘီ ကိုၾကည့္ရင္း ေျမးမေလးကို ကၽြန္မ သတိရမိတတ္တယ္။ ေျမးမေလး ေထာ္ဘီအရြယ္တုန္းက ထမင္းစားတိုင္း ေခ်ာ့ေမာ့ရတယ္။ လူႀကီးေတြက ထမင္းပန္းကန္ ကိုကိုင္ၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္ေျပးရတယ္။ ဒါေတာင္ သူက ေစ်းဆစ္ေသးတယ္။ ဒီထမင္းစားၿပီးရင္ ကစား စရာအရုပ္တစ္ရုပ္ ဝယ္ေပးရမယ္။ 

ေနာက္ထပ္ထမင္းစားရင္ ေနာက္ထပ္ အရုပ္တစ္ရုပ္ဝယ္ေပးရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။(၂) သူတစ္ပါးကို နာေအာင္လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္ေလ်ာ္ရတယ္တစ္ေန႔မွာ ေထာ္ဘီကိုေခၚၿပီး ကၽြန္မတို႔ ပန္းၿခံထဲေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး.. ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ တျခားေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၿပီး အတူေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။ ပလတ္စတစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အိုးေတြ၊ ခြက္ေတြ၊ ပန္းကန္ေတြ က ျမက္ ခင္းျပင္တစ္ခုလံုးမွာ ခင္းက်င္းထားတယ္။ ရုတ္တရက္ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ အိုးတစ္လံုးယူၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ေခါင္းကို ေခါက္ ထည့္လိုက္တယ္။ စစခ်င္းမွာ ထင္မွတ္မထားတဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္ ေကာင္မေလးေၾကာင္သြားတယ္။ 

အဲဒီေနာက္ အသံကုန္ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ အငယ္တစ္ေယာက္ငိုေတာ့ အႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း လန္႔ၿပီးထငိုေတာ့တယ္။ ဒီေလာက္ထိ ႀကီးက်ယ္သြားမယ္မွန္း မထင္ခဲ့တဲ့ ေထာ္ဘီ ဟာ ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြငိုတာကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။အခင္းျဖစ္ရာကို စူစန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းကို ခန္႔မွန္းမိတဲ့စူစန္ဟာ စကားတစ္ ခြန္းမွမေျပာဘဲ အိုးယူၿပီး ေထာ္ဘီေခါင္းကို အားနဲ႔ေခါက္ထည့္လိုက္တယ္။ ေထာ္ဘီ ကာကြယ္ ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ဖင္ထိုင္လဲက်သြားၿပီး တဝါးဝါးနဲ႔ ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒါကုိ စူစန္က "နာလား! ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္ရဲေသးလား?" လို႔ ေမးတယ္။ ေထာ္ဘီ ငိုရင္း ေခါင္းခါျပ တယ္။ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ သူလုပ္ရဲေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္း ကၽြန္မ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ေထာ္ဘီရဲ႕ဦးေလးက ေထာ္ဘီကို အျပာႏုေရာင္စက္ဘီးေလးတစ္စီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီစက္ဘီးကို ေထာ္ဘီအရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး တျခားလူေတြ အထိမခံခဲ့ပါဘူး။ ေဘးအိမ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ တဲ့ လူစီဟာ စက္ဘီးေလးခဏစီးရဖို႔ ေထာ္ဘီကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါကို ေထာ္ဘီ လက္မခံ ခဲ့ဘူး။

တစ္ခါမွာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ ေထာ္ဘီကစားေနခဲ့တယ္။ လူစီဟာ ေထာ္ဘီသတိမထားမိခ်ိန္မွာ စက္ဘီးေလးကို တိတ္တိတ္စီးထြက္သြားေတာ့တယ္။ ဒါကို ေထာ္ဘီေတြ႔ေတာ့ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စူစန္ဆီအေျပးလာၿပီး တိုင္ပါေတာ့တယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ကေလးမိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာေနခဲ့တဲ့စူစန္က ေထာ္ဘီကိုၿပံဳးျပၿပီး "သားတို႔ကိစၥ သားတို႔ရွင္းေနာ္။ ေမေမနဲ႔ မဆိုင္ဘူး" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ စူစန္ေဘးကေန ထြက္သြားခဲ့တယ္။တေအာင့္အၾကာမွာ လူစီစက္ဘီးေလးစီးၿပီး ျပန္လာတယ္။ 

လူစီကိုေတြ႔တာနဲ႔ ေထာ္ဘီဟာ လူစီကိုေျပး တြန္းပစ္ၿပီး စက္ဘီးကိုျပန္လုလိုက္တယ္။ ေျမေပၚထိုင္ၿပီး လူစီေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒါကိုေတြ႔ေတာ့ စူစန္က လူစီကိုအေျပးေပြ႔ၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး... လူစီတစ္ေယာက္ တျခားကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ကစားေနေတာ့တယ္။ ေထာ္ဘီဟာ စက္ဘီးစီးရင္းစီးရင္း ပ်င္းလာပံုရတယ္။ တျခားကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားေန တာေတြ႔ေတာ့ သူလည္း ပါခ်င္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနားက လူစီကိုတြန္းထားတဲ့စိတ္က မေနသာ ခဲ့ျပန္ဘူး။ စူစန္ဆီလာၿပီး စူပုပ္ပုပ္ေလးနဲ႔ "ေမေမ...သားလည္း လူစီတို႔နဲ႔ ကစားခ်င္တယ္" လို႔ဆိုတယ္။"ကစားခ်င္ရင္ သူတို႔ကို သြားရွာေလ...""ေမေမပါ လိုက္ခဲ့ေပးပါ..." ေထာ္ဘီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ဆိုတယ္။"မရဘူး... ခုနားက လူစီကိုငိုေအာင္ သားလုပ္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ သားကစားခ်င္ျပန္တယ္။ 

ဒါကို သားကိုယ္တိုင္ သြားေျဖရွင္းမွရမယ္" ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စက္ဘီးေလးစီးၿပီး လူစီတို႔အနား တေျဖးေျဖးခ်ည္းကပ္သြားတယ္။ လူစီနားေရာက္ခါးနီး စက္ဘီးကို ေနာက္ျပန္လွည့္ျပန္တယ္။ အဲဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာ သြားမွန္း မသိပါဘူး... ေထာ္ဘီနဲ႔လူစီ ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲ႔ ေဆာ့ ကစားေနတာ ကို ေတြ႔ လိုက္ျပန္ပါတယ္။(၃) သားသမီးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမတာ မိဘေတြရဲ႕အလုပ္စူစန္ရဲ႕မိဘေတြက ကယ္ရီဖိုးနီးယားမွာ ေနပါတယ္။ ကၽြန္မေရာက္လာသံၾကားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ကားေမာင္းၿပီး ကၽြန္မဆီ အလည္လာၾကတယ္။ အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြလာေတာ့ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနေတာ့တယ္။ ေထာ္ဘီဟာ သဲထည့္တဲ့ ပံုးငယ္ေလးထဲ ေရအျပည့္ထည့္ၿပီး တစ္အိမ္လံုး ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေရမဖိတ္မိေစဖို႔ စူစန္အထပ္ထပ္ သတိေပးခဲ့ေပမယ့္ ေထာ္ဘီ ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ 

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရေတြဖိတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္စိုရဲြသြားရံုမက ေထာ္ဘီဟာ အမွားလုပ္လိုက္မိမွန္း မသိဘဲ ေဘာင္း ဘီေတြ ရဲြရဲြစိုတဲ့အထိ ေရေတြကိုေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ ၾကမ္းတိုက္အဝတ္ယူၿပီး ၾကမ္းတိုက္ဖို႔ ကၽြန္မအျမန္ျပင္ေတာ့ စူစန္က ၾကမ္းတိုက္တံကို ကၽြန္မလက္ထဲ ကလုၿပီး ေထာ္ဘီကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္။"ေထာ္ဘီ... ၾကမ္းကို ေျခာက္ေအာင္တိုက္လိုက္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္စိုေတြကို ခၽြတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္ လိုက္ပါ" စူစန္အေျပာကို ေထာ္ဘီမနာခံဘဲ ေအာ္လိုက္ ငိုလိုက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ စူစန္ဟာ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ေထာ္ဘီကိုဆဲြၿပီး စတိုခန္းထဲထည့္ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ 

အေၾကာက္အလန္႔ေအာ္ငိုေနတဲ့ ေထာ္ဘီအသံကိုၾကားေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ နာက်င္ခဲ့မိတယ္။ စတိုခန္းထဲကေန သူ႔ကို ေခၚထုတ္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါကို စူစန္မိခင္က "ဒါ စူစန္ရဲ႕ကိစၥ" ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို တားခဲ့တယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ေထာ္ဘီ့ဆီက ငိုသံမၾကားရေတာ့ဘူး။ စတိုခန္းထဲကေန "ေမေမ... သားမွားၿပီ" လို႔ သူဆိုတယ္။စတိုခန္းအျပင္ဘက္ကရပ္ၿပီး စူစန္က "ဒီလိုဆိုရင္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ သားသိတယ္ေနာ္" လို႔ေမးတယ္။"သိပါတယ္"လို႔ ေထာ္ဘီဆီက ေျဖသံၾကားမွ တံခါးကို စူစန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ စတိုခန္းထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ေထာ္ဘီ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ 

သူ႔ထက္ႏွစ္ဆျမင့္တဲ့ ၾကမ္းတိုက္တံကို မႏိုင္မနင္းကိုင္ရင္ ေထာ္ဘီၾကမ္းတိုက္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေလွ်ာ္ဖြတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တအံ့တၾသျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး စူစန္မိဘေတြက ရယ္ပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္က ကၽြန္မရင္ထဲ နက္နက္နဲနဲ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေရွ႕တိုင္းက မိသားစုအမ်ားဟာ သားသမီးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမခ်ိန္မွာ "ကမာၻစစ္ျဖစ္ေအာင္" ဖန္တီးေနခဲ့သလိုပါပဲ။ 

ကေလးကို ဆိုဆံုးမခ်ိန္မွာ အေမဘက္ က အဘိုးအဘြားက တားလိုက္၊ အေဖဘက္က အဘိုးအဘြားက ကာကြယ္ေပးလိုက္၊ လင္မယားခ်င္း ရန္ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ဆူညံ့ဗြက္ေလာရိုက္ေနတတ္ပါတယ္။အဲဒီေနာက္ စူစန္မိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာဆိုၾကရင္း ကေလးေတြကို ဆိုဆံုးမတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ ခဲ့ၾကတယ္။ စူစန္မိဘေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခ်ဳိ႕က ကၽြန္မရင္ထဲ နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း တိုးဝင္ေစခဲ့ပါတယ္။"ကေလးကို မိဘေတြကပိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို သြန္သင္ဆံုးမတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈကို ကၽြန္မတို႔ေလးစားရမယ္။ 

ကေလးက ငယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ပါးနပ္ၾကတယ္။ သူ႔ကိုသြန္သင္တဲ့ မိဘေတြ စိတ္ဝမ္းကဲြတာ၊ အျမင္မတူတာေတြ႔ရင္ သူ႔အတြက္ လြတ္ေပါက္၊ ကယ္ေပါက္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာကို သူသိတယ္။ ဒါဟာ သူရဲ႕အျပဳအမႈ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ဖို႔ အက်ဳိးမရွိေစတဲ့အျပင္ သြန္သင္ဆံုးမေလ ရႈပ္ေလျဖစ္ၿပီး ျပႆနာေတြ ပိုႀကီးလာတတ္တယ္။ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကဲြ တာေတြ၊ ျငင္းခုန္ တာေတြျဖစ္ၿပီး ကေလးကို ပိုမလံုၿခံဳေစျဖစ္တတ္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ဆိုးက်ဳိးသက္ေရာက္ေစပါတယ္"

"ဒါေၾကာင့္ အဘိုးအဘြားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို ဆိုဆံုးမရာမွာ စိတ္ဝမ္းကဲြတာတို႔၊ မိဘခ်င္း သြန္သင္ဆံုးမပံု ကဲြျပားတာတို႔ဟာ ကေလးေရွ႕မွာ မျငင္းခုန္သင့္ဘူး။ မျဖစ္သင့္ဘူး"စူစန္ရဲ႕မိဘေတြ အိမ္မွာတစ္ပတ္ၾကာေနၿပီး ကယ္ရီဖိုးနီးယားကို ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ မျပန္ခင္ႏွစ္ရက္မွာ စူစန္အေဖ့က စူစန္ကို ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ "သမီး.. ေထာ္ဘီက ကစားစရာေျမေကာ္စက္ေလး လိုခ်င္သတဲ့။ ေဖေဖ ဝယ္ေပးလို႔ရမလား?" လို႔ေမးတယ္။ဒါကို စူစန္က စဥ္းစားၿပီး "ေဖေဖတို႔ ဒီတစ္ေခါက္လာတာ သူ႔ကို ႏွင္းစီးဖိနပ္တစ္ရံ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား? ခရစၥမတ္ေရာက္ခါနီးမွပဲ ေျမေကာ္စက္ေလး ဝယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေပါ့" လို႔ဆိုတယ္။အဲဒီေနာက္ ေထာ္ဘီကို သူ႔အဘိုးဘာေျပာလိုက္သလဲ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ ေထာ္ဘီကို ကၽြန္မ ေမာလ္(mall)ေခၚသြားတိုင္း ေထာ္ဘီဟာ ေျမေကာ္စက္ရုပ္ေလးကို လက္ညွဳိးထိုးၿပီး "ဘိုးဘိုးကေျပာတယ္။ 

ခရစၥမတ္ေရာက္ရင္ သားကို ေျမေကာ္စက္ေလး လက္ေဆာင္ေပးမယ္တဲ့"လို႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပာတတ္ပါတယ္။စူစန္ဟာ ေထာ္ဘီ့အေပၚမွာ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေထာ္ဘီဟာ သူ႔ေမေမကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့တယ္။ အျပင္ထြက္ကစားတိုင္း ပန္းပြင့္ေလးေတြ ဒါမွမဟုတ္ လွတယ္လို႔သူထင္တဲ့ သစ္ရြက္ေလးေတြကို ခူးၿပီး တေလးတစားနဲ႔ စူစန္ကို သူလက္ေဆာင္ေပးတတ္တယ္။ တျခားလူေတြဆီက လက္ေဆာင္ရရင္လည္း စူစန္ကို သူနဲ႔အတူ ေဖာက္ၾကည့္ဖို႔ေခၚတတ္တယ္။ 

စားလို႔ေကာင္းတဲ့အရာကို စူစန္အတြက္ သူတစ္ဝက္ခ်န္ထားတတ္တယ္။အေရွ႕တိုင္းက သားသမီးတခ်ဳိ႕ မိဘအေပၚ ေအးစက္၊ လ်စ္လ်ဴရွဴတတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး အေမရိကားက အဂၤလိပ္ေခၽြးမကို ကၽြန္မ မခ်ီးက်ဴိးဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကေလးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမရာမွာ၊ ေျဖရွင္းရမွာ အေမရိကားမိခင္ေတြဆီကေန ကၽြန္မတို႔ သင္ယူေလ့လာဖို႔ အမ်ားႀကီးရွိေသးေၾကာင္း ကၽြန္မေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။

ဆရာမ ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္